Relativno rijedak endokrini poremećaj poznat pod nazivom Cushingov sindrom pojavljuje se zbog dugotrajno povišene količine glukokortikoida u krvi. Praćen je nizom nespecifičnih kliničkih manifestacija nalik onima u metaboličkom sindromu. Zbog toga ova bolest često može ostati dulje vrijeme neprepoznata. Veću dijagnostičku vrijednost imaju simptomi poput “vrata bivola” ili “lica poput mjeseca”. Kada se pojavi sumnja na Cushingov sindrom, treba provesti dijagnostički postupak. On uključuje anamenzu i status te laboratorijske pretrage čiji je cilj potvrditi hiperkortizolizam. Za inicijalnu potvrdu dijagnoze koriste se barem dva od tri sljedeća testa: mjerenje slobodnog kortizola u 24-satnom urinu, mjerenje kortizola iz sline kasno navečer i prekonoćni deksametazonski test. Za daljnu diferencijaciju etiologije Cushingovog sindroma, potrebno je odrediti je li Cushingov sindrom ACTH ovisan ili neovisan. Za konačnu potvrdu dijagnoze i etiologije, koriste se razne invazivne i neinvazivne radiološke metode, kojima je cilj vizualizirati tumor ili neku drugu netumorsku tvorbu koja je uzrok istraživane bolesti. Nakon postavljanja dijagnoze, provodi se liječenje, koje najčešće uključuje radikalan kirurški zahvat, osim pri jasnoj vizualizaciji tvorbe, kada se može eventualno pokušati rješiti bolest s poštednijim zahvatom. Medikamentozna terapija se koristi uglavnom samo kao privremeno rješenje, najčešće pri odgađanju operacijskog zahvata. Često je nakon operacijskih zahvata potrebno, pa čak u nekim slučajevima i kroz duže vrijeme, koristiti nadomjesnu terapiju glukokortikoidima. Za razliku od endogenog Cushinogov sindroma, na jatrogeni Cushingov sindrom često već ukazuje anamneza uzimanja glukokortikoida, kao terapijska mjera najznačajnija je postepeno smanjivanje doze i eventualni prestanak uzimanja kortikosteroida.